Z jakich powodów człowiek wyrusza na pielgrzymkę? Jestem przekonana, że najczęstszą odpowiedzią będzie „z powodu wiary” czyli w formie ofiarowania, dziękczynienia lub po prostu w poszukiwaniu Boga.

A dlaczego osoby niewierzące decydują się na wędrówkę, do miejsc uważanych za święte przez innych? Tu powodów może być wiele, prawdopodobnie tak wiele jak i samych wędrowców.

Kilka powodów, które wpłynęły również na moją decyzję by ruszyć na Caminho Portugues, czyli Portugalską Drogą św. Jakuba:

1. Bo to taka „łatwa” wędrówka –  oznakowana na całej długości

   

2. Bo jest rozwinięte zaplecze noclegowe i nie trzeba samodzielnie szukać spania każdego dnia
3. Bo mam czas „zrobić porządek w głowie” i przemyśleć swoje życie – szkoda tylko, że większość górnolotnych planów poszła się bujać już kilka dni po zakończeniu wędrówki…
4. Bo akurat mam tydzień lub dwa wolnego i gdzieś bym się ruszyła…
5. Bo z Lizbony do Porto są tanie połączenia, a dalej pójdę z buta… (żebym jeszcze pomyślała o powrocie…)

   

6. Bo jako pielgrzym mam taniej – zarówno w domach pielgrzyma (albergues) jak i w niektórych restauracjach (menu specjalnie dla pielgrzymów)
7. Bo w końcu wstanę przed i ruszę o świcie (albo nawet wcześniej gdy się dowiem, że hiszpańskie albergua muszę opuszczać przed 8 czyt. „czarną nocą” – wytłumaczenie: Hiszpania ma ten sam czas co my, a w Santiago słońce wstaje 2h później niż w Warszawie)

   

8. Bo nie dam się pokonać portugalskiej zimie (niewiele ustępującej, bardziej znanej, angielskiej)
9. Bo zimą będzie dużo miejsc w schroniskach… sprawdziło się – tylko w 2 miejscach miałam współspaczy, a w Valensji, tuż przed hiszpańską granicą, musiałam dzwonić po kogoś, kto mi otworzy albergue
10. Bo spotkam fajnych ludzi na Drodze (gdyby nie zima to może bym spotkała… a tak na całej trasie spotkałam 6 osób, z czego 3 szły w przeciwnym kierunku)
11. Bo nawet zimą będą jakieś drzewka pomarańczowe z dojrzałymi owocami

    

12. Bo jest to czas tylko dla mnie i nikt mi nie udowodni inaczej. O!

Inne powody mogą być takie:

1. Bo mogę wybrać własną Drogę
2. Bo mogę wyruszyć z progu własnego domu
3. Bo Camino jest modne
4. Bo będą piękne „okoliczności przyrody”

   

5. Bo możliwość powiedzenia „a ja przeszłam 250 km” ładuje akumulatory na długo (250 km to dystans z Porto do Santiago de Compostela lub, porównując, z Poznania na Jasną Górę :D) – czyli w skrócie: „dla szpanu”
6. Bo można zabrać ze sobą przyjaciół / rodzinę / partnera i spędzać ze sobą 24h/dobę – dla mnie to wizja przerażająca, ale podobno ludzie są zwierzętami stadnymi i tak lubią…
7. Bo mogę się na trasie przyłączyć do innych pielgrzymów, na stałe lub na chwilę…
8. Bo nareszcie będzie okazja zgubić po drodze parę kilo / brzuszek / oponkę itp. – tu uwaga: po zakończeniu wędrówki kilogramy szybko nas ponownie doganiają :)
9. Bo nareszcie będę mogła powiedzieć, że „wędruję” bez sapania przy wdrapywaniu się na kolejny szczyt

   

10. Bo zebrane pieczątki w Paszporcie Pielgrzyma będą fajną pamiątką (paszport, czyli składany kartonik, potrzebny jest żeby przenocować w albergue i na koniec uzyskać certyfikat przejścia Camino de Santiago)
11. Bo pielgrzymka konna liczy się tak samo jak piesza, a za pokonanie trasy na rowerze doliczają 100% kary (jeśli chce się uzyskać certyfikat należy udokumentować: 100 km dla pieszych i konnych lub 200 km dla rowerzystów)

    

12. Bo na rowerze trzeba zrobić 200 km – punkt dla zapaleńców, mi by zajęło to dłużej niż na piechotę, a umieranie zaczęło by się już 1. dnia…
13. Bo w końcu sprawdzę czy lepiej się chodzi po ścieżce błotnistej lub żwirowej, kostce brukowej czy asfalcie (i jak kupić plastry na pęcherze po portugalsku / hiszpańsku)
14. Bo będzie tyle miast i miasteczek (z kościołami) do zwiedzania

    

15. Bo da się wędrować bez plecaka – są firmy oferujące wsparcie m.in. przy transporcie bagażu, a teraz wyobraźcie sobie osobę na pielgrzymce z rzeczami w walizce…
16. Bo i tak nikt nie sprawdza czy nie oszukuję np. łapiąc stopa pomiędzy noclegami – punkt dla leniwych
17. Bo celem jest droga sama w sobie (więc nic się nie stanie jak odpuszczę w trakcie kryzysu dnia 3.)
18. Bo zrobię dużo selfie: w każdym albergue, przy drogowskazach, z każdym spotkanym pielgrzymem, w każdym miasteczku, na każdym moście (lub pod), przed każdym kościołem, przy każdym pomniku – obowiązkowo przy pielgrzymach itd…

    

Wciąż za mało?

Każdy kto decyduje się na wędrówkę na szlaku pielgrzymkowym ma swoje przemyślenia wyjaśniające dlaczego wyrusza w drogę. Czasami to Droga znajduje nas. Warto pamiętać, że życie to wędrówka …nawet jeśli akurat trafił nam się długi postój.